نیکاراگوئه، بزرگ‌ترین کشورِ آمریکای مرکزیه. این کشور تا دهه 1930 توسط ایالات متحده اشغال شده بود و بعد از اون هم توسط یه دیکتاتور غرب‌گرا به اسم سوموزا اداره می‌شد. توی این مدت زنان نیکاراگوئه وضع خوبی نداشتن؛ برای مثال حق مالکیت دارایی، مراقبت‌های بهداشتی و آموزش رسمی، ابتدایی‌ترین مسائلی بود که زنان این کشور ازش محروم بودن! اما بالاخره با ورود به دهه 1980 میلادی، یه اتفاق تازه افتاد و حزب ساندینیستا متعلق به رهبر مقاومت نیکاراگوئه در مقابل آمریکایی‌ها، به پیروزی رسید. با اولین انتخابات آزاد کشور، اوضاع اقتصادی بهتر شد و زنان تا حدی به حقوق‌شون رسیدن. دانیل اورتِگا رئیس‌جمهور نیکاراگوئه سعی داشت با سیاست‌های سوسیالیستی به مردم کشورش کمک کنه، اما این وسط یه ایراد اساسی وجود داشت و اون بی‌توجهی به منافع آمریکا بود. همین موضوع بهونه‌ای برای کودتا و تغییر دولت نیکاراگوئه شد. ایالات متحده با حمایت از فمینیست‌های غرب‌گرا و شورشی‌های ملقب به کُنترا، حکومت نیکاراگوئه رو پس گرفت. توی این ماجرا، گروه‌های فمینیستی با مسائلی مثل حق سقط جنین، در بین زنان ایجاد نارضایتی می‌کردن؛ در حالی که اونا نسبت به دزدیده شدن و آزار جنسی حدود 5 هزار زن توسط کنتراها، کاملاً بی‌تفاوت بودن!!

رضایت عمومی از وضعیت کشور

بعد از شکست ساندینیستا، زنان و مردم نیکاراگوئه حدود 15 سال شاهد بازگشتِ سیاست‌های سرمایه‌داری و رنج طبقات پایین بودن. تا اینکه سال 2007 دوباره تونستن دانیل اورتِگا رو به قدرت برگردونن. جالبه بدونید نیکاراگوئه تا امروز توسط ساندینیستا اداره میشه و پیشرفت خوبی داشته. توی این مدت، فقر تا حد زیادی کاهش پیدا کرده و دولت به مردم خدمات بهداشتی و آموزش و اینترنتِ رایگان ارائه میده. البته افتخار اصلی نیکاراگوئه مربوط به حمایت از حقوق زنانه و اینکه سه سال متوالی رتبه پنجم برابری جنسیتیِ جهان رو به دست آوردن. البته ناگفته نماند که ایالات متحده، بارها دست به ایجاد شورش و کودتا توی این کشور زده اما ناموفق بوده! حالا باید دید، زنان و مردم نیکاراگوئه “تا کی میتونن از استقلال کشورشون در برابرِ آمریکا، محافظــت کنــن!”