راجع به استعمار هند توسط بریتانیا حتماً مطالبی شنیدید، اما اینجا قراره از ظلم انگلیسی‌ها به زنان هند صحبت کنیم. در واقع نکته اصلی، سوءاستفاده بریتانیا از مسائل زنان برای حضور توی هندوستانه. بله؛ انگلیسی‌ها که برای ادامه استعمارِ هند، نیاز داشتن حضورشون رو مفید جلوه بدن، دست به دروغ‌پردازی علیه مردم هند، خصوصاً زنان زدن. بزرگترین وکیل مدافع متجاوزین بریتانیایی توی این داستان، خانم کاترین مایو با کتابِ مادر هند (بدون کسره) بود. این نویسنده توی کتابش تا جایی که امکان داشت، زنان هندی رو پست و حقیر معرفی کرده بود و دستاوردهای قبلی اونا رو انکار می‌کرد؛ در حالی که این زنان توی موضوعات مختلفی از جمله حق رأی، ازدواج کودکان و ظلم به بیوه‌ها مبارزه می‌کردن.

بریتانیا از مسئله ازدواج کودکان با تصویب قانونِ ممنوعیت ازدواج برای افراد زیر 18 سال، سوءاستفاده کرد؛ قانونی که فقط برای فریبِ افکار عمومی تصویب شد و هیچ‌وقت اجرا نشد. اونا از رسم قدیمیِ ساتی هم نگذشتن و حسابی باهاش تبلیغات کردن؛ طبق این رسم، زنِ بیوه خودش رو بعد از خاکسپاریِ شوهرش آتیش میزد. اما نکته قابل تأمل اینه که ساتی قرن‌ها پیش از این، توسط مردم هند، وَر افتاده بود. انگلیسی‌ها همچنین، بدون هیچ سند و مدرکی، ماماهای هندی و روشِ کار اونا رو محکوم می‌کردن. در حالی که بعد از چند سال، این روش توسط علم پزشکیِ نوین تایید شد! متاسفانه حکومت امپریالیستِ بریتانیا، با استفاده از این دست روایت‌های ساختگی، موفق شد هندی‌ها رو به لحاظ نژاد و فرهنگ و تمدن تحقیر کنه و خودش رو برتر نشون بده. به این ترتیب حدود یک و نیم قرن هندوستان مورد استعمار قرار گرفت و ۴۵ تریلیون دلار از ثروت این کشور به غارت رفت. اتفاقاتی که نتیجه‌ای جز قحطی و گرسنگی و مرگ، برای زنان و کودکانِ هندی، نداشت.