واگن رزا، برای امنیت زنان برزیل
یکی از چالشهای بزرگ اجتماعی که زنان در برزیل با آن مواجه هستند، آزار جنسی در حملونقل عمومی است. این مشکل به قدری جدی است که آمارها نشان میدهند ۹۷ درصد از زنان برزیلی در نظرسنجیها اعلام کردهاند حداقل یک بار در زندگی خود در وسایل حملونقل عمومی مورد آزار و اذیت قرار گرفتهاند.1 این وضعیت نهتنها احساس امنیت را از زنان سلب میکند، بلکه بر مشارکت آنها در جامعه و دسترسی آنها به فضاهای عمومی نیز تأثیر منفی دارد.
ایجاد واگنهای زنان در متروی برزیل
برای مقابله با این معضل، برخی از شهرها در برزیل اقدام به ایجاد “واگنهای زنانه” یا “واگنهای صورتی” کردهاند. دولت برزیل پس از درخواست 10 هزار زن برزیلی از دولت و برای کاهش آزار و اذیت جنسی علیه زنان در مترو، این قانون (PL893/2013) را وضع نمود. قانونی که اولین بار نیز سال 2012 در ریو دوژانیرو، پایتخت این کشور اجرایی شد؛ آن هم فقط برای ساعات اوج حمل و نقل یعنی 6 تا 9 صبح و 5 تا 8 شب) و سپس به شهرهای دیگر تسری یافت. همچنین در سال 2015 نیز بخاطر حمایت و رضایت بالای زنان، همانند همان اتفاقی که در ژاپن و هند افتاد، ساعات کار واگنهای زنان 24 ساعته شد.
در ارتباط با شیوه اجرای این قانون نیز، به عنوان یک مثال، ماموران دولت جلوی در واگنها و در میان محل اتصال واگنها به نظارت و اعمال قانون میپردازند؛ همچنین این واگنها به رنگ صورتی درآمده و برای همین آنها را واگنهای صورتی، واگنهای زنانه یا “واگن های رزا” مینامند.2و3 و در سال 2018 نیز قانونی تصویب شد که به موجب آن افرادی که از این قوانین سرپیچی کنند از 173 ریل تا 1090 ریل (30 تا 185 دلار) جریمه نقدی میشوند.4
تجربه احساس امنیت با واگنهای رزا
تجربیات زنانی که از “واگن رزا” استفاده میکنند، نسبت به آنهایی که از واگنهای مختلط استفاده میکنند، در زمینه راحتی و امنیت تفاوتهای قابل توجهی دارد. بر اساس نتایج تحقیقات مختلف، بیشتر زنان احساس میکنند که استفاده از “واگن رزا” به آنها حس امنیت میدهد. به طور خاص، در یک تحقیق مشخص، 98 زن از 109 زن شرکتکننده در یک نظرسنجی اعلام کردند که “واگن رزا” به عنوان یک کانون حفاظتی برای سلامت فیزیکیشان عمل میکند. گرچه این احساس امنیت تنها به طول زمان سفر منحصر است و بیرون از واگن، در ایستگاه، خیابان و سایر اماکن عمومی خطر آزار و اذیت جنسی به شدت ادامه مییابد.5
همچنین 88 زن اعلام کردند که دلیل اصلی آنها برای استفاده از “واگن رزا”، حس امنیت و احترام بیشتر است که نشاندهنده تمایل آنها به فرار از آزار و اذیتهای احتمالی است که در واگنهای مختلط با آن مواجه میشوند.6
در مجموع، تجربه زنان از “واگن رزا” به عنوان یک فضای امنتر و راحتتر از واگنهای مختلط شناخته میشود، هرچند که این سیاست به تنهایی نمیتواند مشکلات عمیقتری که ناشی از ساختارهای اجتماعی و فرهنگی هستند را حل کند و بسیاری از زنان هنوز در انتظار تغییرات اساسی در فرهنگ و امنیت جامعه هستند.
منابع:
- 1. نظرسنجی نشان می دهد که 97 درصد از زنان در حمل و نقل عمومی و خصوصی مورد آزار و اذیت قرار گرفتهاند
- 2. واگن صورتی، خوب یا بد؟ گزارش یکی از کاربران مترو
- 3. پروژه "پینک واگن" در رسیف مورد انتقاد کاربران قرار گرفت
- 4. البوکرک، ماریانا ایمبلونی براگا. «واگن صورتی و جابهجاییهایی که بیطرف نیستند: سیاستهای حملونقل انحصاری در رفتوآمدهای شهری.» مجله E-Metrópolis، شماره ۳۵ (۲۰۱۸): صفحات ۲۶ تا ۳۴، صفحه ۹
- 5. رودریگز، مارسلا دِ آراگائو. *واگن صورتی در کانون توجه: جابهجایی زنان بهعنوان مسئلهای جنسیتی در ناحیه فدرال.* ۲۰۲۰. پایاننامه کارشناسی حقوق – دانشکده علوم حقوقی و اجتماعی، مرکز دانشگاهی برازیلیا، برازیلیا، ۲۰۲۰، ص. ۲۳
- 6. همان منبع، ص. ۱۱
بدون دیدگاه